Skal en synder bli frelst, er det noe som må
åpenbares for han. Han må få se seg som en fortapt synder, og at Jesu
frelsesverk er nok til frelse. Denne åpenbaring skjer ved Den Hellige Ånd.
Dette sentral og frigjørende budskapet fikk
sangforfatteren Lina Sandel se inn i. Få har som henne fått forkynne dette
budskapet gjennom sine sanger. Hennes mange sanger spenner vidt i bibelske
emner, men det sentrale frigjørende budskap om evangeliets hemmelighet som
åpenbares for syndere, er grunntonen i hennes forkynnelse gjennom sangen.
En av de sangene som har vært meg mest til hjelp,
har i Lina Sandels (t.h.) «Samlade Sånger» overskriften «Hemlighetens uppenbarelse».
Det er en sang som står i bedehusets sangbok på nr.251, men som sjelden synges.
Kanskje fordi det ikke er noen enkel tone til sangen, men også fordi den er
så dyp at den trenger å studeres, mere enn synges.
I «Sangboken» er det tatt med åtte av de ti versene.
De to siste er kuttet ut. Her står de derfor på svensk. Min oppfordring er at
du leser denne sangen under ettertanke og bønn. Her er mye frigjørende
forkynnelse og sunn sjelesorg:
Forsoninga er
vunnen i Jesu Kristi blod,
Til meg frå
korset freden hans er floten.
Kvi har eg gått
og ottat? Mi sak den er då god,
Den store
skiljeveggen ned er broten.
Ja, dagen er no
kommen, og natta er forbi,
Og fangehuset
opna, kvar fange kan bli fri,
Sjå fiendskapen
er for evig ute!
Det er meg
openberra at eg eig barnerett,
For Gud med meg
i Kristus er forsona.
Og eg som har
meg gremma og aldri skjøna rett
Kor eg i dommen
skulle verta skona,
Eg som i all mi
betring, mi tru og gudleg sed,
Mi gjerning og
min lydnad fann aldri hjartefred,
Eg er no alt i
Jesus Kristus salig!
Er nådegåva
gjeven, då er det ikkje eg
Som henne skal
med strev og møda finna.
Ser du, min Gud,
i Sonen med hugnad no på meg,
Så skal eg då
som barn ditt rike vinna.
Og når du alt er
nådig, så kjem mitt strev for seint,
Eg som i
trældomskavet har streva hardt og meint
At du til slutt
då skulle bli meg nådig.
Ein tener vel
for dagløn, men ikkje for ein arv,
For denne skal
du sleppa sjølv å masa.
Er eg i deg
fullkommen, eg ikkje lenger tarv
Med gammal klut
min nye kledning stasa.
Du einast er
rettferdig, og all mi rettferd er
Så sulka til av
synda, som du, min Herre ser:
Di rettferd einast,
Frelsar, gjer meg verdig.
Men kor den arme
sjela då enno dårar seg,
Som trur at ho
kan verta nåden verdig,
Som først vil
døyda synda og sidan tru på deg
Eingong når
hennar betring rett vert ferdig,
Som først vil
verta heilag og ven og rein og god,
Og sterk i tru
og kjærleik og von og tålsamt mod
Og sidan verta
barn i faderhuset!
Nei, før enn
verdsens grunnvoll ved skapninga vart lagd,
Du unnte meg i
Kristus barnekåret.
Å, eg som gjekk
så lenge av tvil og vanmod plagd
Og har på tunge
trældomsåket bore!
No tek eg til å
skjøna, med undring det eg ser:
Min Herre Gud og
Fader, det alt av nåde er!
No vil eg meg av
nåden einast rosa.
Alt anna det er
utrygt, alt anna sviker meg,
Men einast nåden
din er stø og stendig.
Visst har eg
lite elska og lite ottast deg,
Og enno er min
kjærleik høgst elendig.
Men du har ikkje
grunna mitt barnekår på den
Då hadde eg gått
under, men sjå eg lever enn!
Eg einast av din
frie nåde lever.
Så blir eg ikkje
salig først når eg fer herfrå,
Eg i min Frelsar
her alt sæl får vera.
Er fiendskapen
drepen, kva ottast eg vel då?
Det som er dødt,
kan meg 'kje skade gjera!
Er syndeskulda
sletta av Jesu dyre blod,
Då er det
skuldbrev borte som meg i vegen stod,
Og kven vil meg
med nokon rett for dømma?
Ack, Herren vare
prisad, som segren gifvit har,
Af egen kraft
jag den visst aldri vunnit.
Se`n blott den
stora saken en gång för mig blef klar,
Hur mycken nöd
har ej med ens försvunnit!
Hvad rör mig
världens vänskap, blott Herren är min vän
Hvad är ock hela
jorden och hela himlen än
I jämbredd med
min Jesus och hans kärlek?
Men, Herre, mig
bevara, jag kan ej värna mig,
Och farorna i
världen äro många;
Jag är ej ännu
hemma för evig tid hos dig,
Så låt blott
intet taga mig till fånga;
Ack, låt mig
aldri tycka, att själf jag något är,
Och låt mig
aldrig trifvas i främlingslandet här,
Men vänta glad i
tron ditt sälla möte!
Sangen er skrevet i 1861 og oversatt til nynorsk av
Anders Hovden i 1927.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar